Het Verenigd Koninkrijk hoeft niet te vrezen dat een buitenlands fietsleger hun overzees gebiedsdeel Gibraltar zal veroveren. Zeker niet als dat leger besluit vanaf Malaga langs de kust op te rukken. Wij waren dat leger vandaag.
Onze missie blijkt hopeloos te zijn.
We ploeteren meer dan vijf uur over onverharde wegen met een rijke verzameling aan steenslag in vele tinten grijs van verblindend wit tot diep zwart, mooi aangelegde houten wandelpaden, voetgangersgebieden waar het lastig is de schaarsgeklede pensionado's te ontwijken, fietspaden van rose beton parallel aan het strand die na 500 meter eindigden in een perfect vierkant, fietspaden die kronkelend rond parkeerplaatsen, snelwegen en plantsoenen ons van de wijs proberen te brengen, fietspaden die abrupt ophouden voordat ze goed en wel begonnen zijn en stalen bruggen met steile hellingbanen over 6-baans autowegen. Maar het zijn vooral de smalle betonnen stroken achter de vangrail van de A7 die de boosdoeners zijn en ons einde inluiden. Het verkeer komt ons met hoge snelheid tegemoet. Alleen de lage afscheiding beschermt ons. Het pad bestaat uit betonplaten, gescheurd, deels verzakt en vol met gaten. In het midden lantaarnpalen die net genoeg ruimte vrijlaten om niet in de diepe goten langs de weg te vallen. Niet alleen het wegdek vraagt alle aandacht, we moeten ook uitkijken dat we niet tegen de onderkant van de verkeersborden stoten met onze helmen.
Fietsen over de snelweg zien we niet als optie. Vrachtwagencombinaties, bussen, personenauto's en motoren vormen een constant voortrazend lint. Er is geen vluchtstrook en de vangrail die ons nu beschermt zou wel eens een fataal vangnet kunnen worden. Dat de rijweg verboden is voor fietsers maakt op ons nog de minste indruk.
We hebben in 5,5 uur slechts 58 km afgelegd, inclusief de omwegen. Borden langs de kant van de weg geven de werkelijke afstand tot vertrekplaats Malaga aan: 44 km. Op deze manier zullen we niet voor het donker in Gibraltar aankomen.
Als de betonstrook verandert in grind besluiten we onze directeur sportief op te roepen.
De weerstand is gebroken.
De dappere strijders geven zich over aan de Spaanse infrastructuur.
We besluiten tot een tweede 'verplaatsing wegens overmacht'. Als we op enige afstand het beroemde silhouet zien worden de fietsen uit de ploegleiderswagen getild en rijden we naar het einde van Europa.
De champagne sprankelt.
Wij glunderen en Kor kijkt tevreden toe.
In totaal hebben we 2702 km afgelegd: twee kilometer meer dan dat we vooraf hebben berekend. Het enige dat we nu nog willen is een foto met de rots van Gibraltar op de achtergrond. Daarom en alleen daarom hebben we de afstand afgelegd. Vragen over goede doelen wimpelen we eenvoudig af met 'we did it just for the fun of it'.
Als we later op de avond de VW-bus in de parkeergarage zetten vraagt de hoteleigenaar, zelf een enthousiast fietser, wat we gedaan hebben vandaag. Hij kijkt ons ongelovig aan als we zeggen dat we naar Gibraltar zijn gefietst.
Dan schudt hij zijn hoofd en zegt dat dat van hieraf onmogelijk is.