Dit wordt een lastig verhaal. Althans om onze heldenrol van vandaag goed in kaart te brengen. We vertrekken veel te laat bij het hotel in Eaux-Bonnes omdat Maarten een serieus probleem heeft met zijn achterwiel. Na vruchteloze pogingen het probleem op te lossen wordt besloten een ander wiel te steken. Meer dan een uur later dan gepland beginnen we aan de 28 km lange klim naar de Col du Pourtalet die ons naar de Spaanse grens zal brengen op 1794 meter boven zeeniveau. De beklimming is niet al te lastig, hoewel de stijging over één kilometer bekeken een paar keer 9% procent is. Één kilometer zelfs 11%. Verder meestal tussen de 5 en 7% en en halverwege zit er ook een stukje afdaling in.

Het moet gezegd: op het schrale ontbijt van stokbrood met jam was het een geweldige prestatie dat we zo soepel en snel omhoog reden. Dat vonden ook de Nederlandse toeristen in hun campers die helemaal uit Vlissingen, Heerhogowaard en Doetichem naar deze Pyreneeëntop waren komen rijden.

Eenmaal de berg over rijden we een zeer heet (35+ Celsius) Spanje binnen. Aanvankelijk vijfentwintig kilometer comfortabel afdalend, hoewel het soms iets te snel gaat naar onze zin, is het lekker even de benen stil te kunnen houden. Daarna stijgt de weg weer regelmatig. De temperatuur eveneens.

We hebben bij het uitzetten van de route al gezien dat we problemen met de weg zouden kunnen tegenkomen: autowegen waar het verboden is te fietsen (of te lopen, of te brommeren of met een tractor overheen te rijden). Thuis op een koude middag in maart achter het computerscherm bedenken we dat het wel mee zal vallen. We zijn er zeker van dat we eenmaal ter plaatse een alternatief zullen kunnen vinden.

Dat valt tegen.

Er is geen keus.

Er is wel de bus.

Als er iets ergs is voor een fietser is het om in een bus plaats te nemen. Meestal betekent dat: einde koers. Rit over. Als er iets fijn is als mens is het om in een bus te zitten en door het raam naar het landschap te kijken dat zindert in de zon en waar de weg genadeloos omhoog loopt. Daar zouden we nooit voor kiezen, natuurlijk. We kennen onszelf. Maar omdat er na het eerste autovia segment er een nieuwe voor fietsers onbegaanbare strook volgt van 20 kilometer lang is de beslissing snel genomen. Met pijn in het hart en beschroomd kruipen we na 80 kilometer in de Volkswagen Transporter. Even later is er opluchting want de weg naar Huesca blijkt levensgevaarlijk. De vluchtstrook is nauwelijks een halve meter breed en soms ontbreekt hij helemaal. We rijden door drie of vier tunnels van meer dan 500 meter lang; bochtig en met voorbijrazende vrachtwagens, caravans, campers en gezinsautootjes.

We prijzen ons gelukkig dat we zo'n verstandige mannen zijn.

Omdat we al zo'n 120 km extra op de tellers hebben staan maken we onszelf wijs dat deze autorit geen afbreuk doet aan de impact van onze onderneming en besluiten het een verplaatsing te noemen. De Ronde van Frankrijk kent er velen.

Dat wij uit de ploegleidersauto kruipen in plaats van dat we van onze fietsen stappen maakt de eigenaar van ons hotel in het niemandsland ten Oosten van Huesca niets uit.

We worden als helden onthaald.

We rijden van Nederland naar Gibraltar, dat telt.

Hij geeft ons de mooiste kamers.

Inclusief een jacuzzi.

Koningen van Spanje, dat zijn we.