Het is een feit: fietsen en cultuur gaan moeilijk samen. De aandacht is meer bij de weg dan bij de wereld. Daarnaast is het onbegonnen werk om na jezelf honderd kilometer in het zweet te hebben gewerkt een museum binnen te lopen. Het is slecht voor de klimaatbeheersing en luchtvochtigheidsgraad en het is slecht voor je concentratie op de tentoonstelling omdat je eigenlijk alleen maar denkt aan je fiets die ergens buiten staat.
Om door Chartres te rijden zonder de beroemde kathedraal te bezoeken, een monument dat we nog niet eerder zagen, zou aan niemand uit te leggen zijn geweest. Ook niet aan onszelf, hoeveel tegenwerpingen we ook kunnen bedenken. Het fietsbewakingsprobleem wordt opgelost door onze 'directeur sportif', die op het terras onze Cannondales en Trek in de gaten houdt. Het fysieke ongemak wordt geneutraliseerd door ruim de tijd te nemen voor een lunch. Opgefrist en opgedroogd lopen we op onze klik-klakkende wielrenschoenen de basiliek in. Gelukkig is na een regenachtige start van de dag de zon inmiddels doorgebroken zodat we de fameuze gebrandschilderde ramen in al hun glorie kunnen zien.
In Chartres zien we eindelijk eens mensen op straat. Behalve de voetballende jongens op het plein en de serveersters op het terras is iedereen er pelgrim of toerist. Maar in iedere geval is de stad bevolkt. De dorpen onderweg zijn meestal compleet verlaten. Zo lijkt het althans op zondag en maandag.
Het wordt een lange dag. De rit van vandaag is berekend op 132 kilometer. Uiteindelijk staan er 163 op de teller als we ons Ibis Budget hotel zien. Het is een treurig hotel op een treurige plek waar een Buffalo Grill ons van grote biefstukken, nachos, chicken wings en hushpuppies voorziet.
We vieren er Maarten's verjaardag met bier en plannen voor de volgende dag.