We zijn in Ieper (B). Het viel nog niet mee om het gebrek aan wegwijzers te compenseren met de weg vragen aan mensen op straat of aan de kant van de weg. Hoe mooi het Vlaams ook is, de meest interessante varianten zijn nauwelijks te verstaan en te begrijpen. We hanteren een oude methode: richt je blik op de kerktoren en rijd er naar toe (de oorsprong van het atletiek en paardensport onderdeel 'steeple chase'). Via wegen en fietspaden van betonplaten (glad, geribbeld of verweerd), klinkers, kasseien, zwarte gravel en zand komen we uiteindelijk op het mooie plein in het midden van de stad uit waar ook ons hotel is. Een ogenschijnlijk historische omgeving, maar iedereen weet dat het allemaal vanuit het niets is opgebouwd. Alles is vernield in de eerste wereldoorlog. Een beetje zoals de journaalbeelden uit Syrië en andere brandhaarden in de wereld ons dagelijks laten zien. Ik vraag me af of dat hoopvol is of juist een beetje treurig. Alles is nieuw maar bij het oude gebleven. Het lijkt daardoor of de geschiedenis van de plek alleen nog maar af te lezen is aan de souvenirwinkels. En aan de eindeloze rijen grafstenen in de omgeving. Sinds bijna 90 jaar is er iedere avond om acht uur een 'last post' ceremonie. Een prachtige traditie om de herinnering aan die vreseljke oorlog (en eigenlijk alle oorlogen daarvoor en daarna) levend te houden. En een toeristische attractie van formaat. Win-win, of is dat hier geen gepaste uitdrukking?
Zowat naast ons hotel is het 'In Flanders Field Museum'. Als tentoonstellingsontwerper heb ik vaak moeten uitleggen waarom ik er nog nooit ben geweest. Ik denk dat de vrees om geconfronteerd te worden met de zoveelste versie van zogenaamde nieuwe museumtechnieken me ervan heeft weerhouden. Nog steeds kan ik niet als een normale museumbezoeker kijken. Aan de foto's op de website te zien is de werkelijkheid binnen in het Waag gebouw realistischer nagebootst dan mij lief is. Volgende keer dan maar.
Waar ik vandaag veel plezier aan beleef is om in het Ieper te zijn dat een belangrijke rol speelt in het boek 'Bidon' van Peter Ouwerkerk. Een boek waarin de overwinning van Lars Boom in de loodzware 'Hel van het Noorden' Touretappe in 2014 het ogenschijnlijke motief is, maar dat de liefde van Peter voor de Tour bloot legt. Zijn archief opgebouwd tijdens de 30 jaar dat hij daar als journalist aanwezig was levert een unieke reeks verhalen op van gebeurtenissen die vergeten leken, volstrekt onbekend zijn of soms een hernieuwde kennismaking blijken. De legendarische etappe van 2014 bekijkt hij vanuit een café in Ieper. Misschien dat ik 'Happy Days' kan vinden.
De rit van vandaag is wat het weer betreft een cadeau. Vanaf de start op Neeltje Jans, de finishlijn van de 2e etappe van de Tour de France in 2015, schijnt de zon en is het tussen de 25 en de 30 graden, een lekkere wind (schuin) in de rug. De Belgische signalering en taalbarrière laten ons er lang van profiteren. De directeur sportief heeft een eenpersoonskamer in Hotel 't Sweerd. De 3 rijders verdelen stapelbed en ledikanten. Het om het elkaar heen manoeuvreren lijkt een beetje op het positie kiezen in het peloton. Maar altijd nog veel beter dan de nacht van de zwaar getatoeëerde dame die door haar dronken vriend gedwongen werd op straat te slapen. Op het terras van het hotel ontfermt ze zich liefdevol over een zwerfkatje dat er niet veel beter aan toe is en gaat op zoek naar de dierenbescherming.
Wij zijn klaar voor het ontbijt.