Het lijkt er op dat er zich bij ons een voorliefde aan het ontwikkelen is voor hotels die ergens verdwaald langs de kant van de weg staan. Is de wetenschap dat er in de directe omgeving helemaal niets opwindends te beleven valt de rust die we nodig hebben na een dag hard werken?
In Huesca hadden we een prima overnachting ver van de stad in een hotel langs een N weg. De Spaanse Basil Fawlty had de touwtjes stevig in handen en zijn twee vrouwelijke assistenten goed in de hand, hoewel we hier en daar opstandige bewegingen waarnamen. Hij serveerde een geweldige maaltijd. De beste van de hele reis tot nu toe.
Het hotel van vandaag ligt misschien nog wel meer geïsoleerd langs een zeer rustig deel van de N322 een kilometer of twee voor Puente de Génave. Het heeft 2 sterren minder dan het Gran Hotel Albecete (****) waar we de afgelopen nacht logeerden. En natuurlijk is de badkamer minder luxe, en natuurlijk zit er een klein bruin randje onder aan het douchegordijn. Ook de grote noodtelefoon in de lift naar de 2 verdiepingen die het hotel kent doet het ergste vrezen. Het zwembadwater is groener dan het gras in de omgeving. De inrichting van de kamers is niet anders dan sober te noemen. Het business centre is wel erg compact, maar wie gebruikt zoiets nog? De hotelreceptie is gesloten (maar dat kan aan het seizoen liggen). De sleutels en de airco-afstandsbediening worden nu van onder de bar gehaald. Kortom, je zou met de ogen van de verwende reiziger dit onderkomen gemakkelijk met enig dedain kunnen bekijken. Toch is het een fantastische plek. Wat maakt het zo aantrekkelijk hier? Is het de authenticiteit? Het feit dat er geen enkele poging is gedaan om te behagen? Omdat alles precies is wat het is? Dat zou het kunnen zijn.
Een verschil met het Gran Hotel Albacete waar het prachtige gebouw (dat overigens voor de helft leeg stond) door een binnenhuisarchitect(e) zodanig is ingericht dat het zich in niets onderscheidt van een bankgebouw in een middelgrote stad in Nederland. Van het karakter waar het hotel waarschijnlijk ooit beroemd om was is van binnen niets meer terug te vinden. (We moeten even kwijt dat we het niet vertrouwden dat het hotel met zijn prijzige kamers volgeboekt was. We zijn de enige gasten in de ontbijtruimte vanochtend. Even komt de gedachte op dat het hotel misschien wel eens gebaseerd zou kunnen zijn op een andere financiële constructie dan het verhuren van kamers. Maar die gedachte verwerpen we meteen)
Terug naar de N322: Het hotel heeft een buurman met een metaalwerkplaats waar hij auto's en landbouwwerktuigen repareert. Zo te zien verwezenlijkt hij ook dromen. Op zijn terrein staan ijzeren herten en andere dieren die we in het wild niet hebben gezien en een beeld van een bevallige dame bij een put temidden van felgekleurde motorblokken. Hij heeft zonder twijfel al zijn onbruikbare onderdelen ter beschikking gesteld aan de metselaar die met veel liefde en toewijding de gevels van het hotel heeft gedecoreerd. Overal zien we tandwielen, carburateurs, zuigerstangen en cilinders verwerkt in het siermetselwerk. We weten niet of sommige ervan verwijzen naar de naam van het hotel: Don Juan. Ik speur naar verborgen symboliek. Met zijn geprononceerde vorm is de ingebouwde trekhaak waarschijnlijk wat te voor de hand liggend.
Het hotel voert naast Hotel Don Juan overigens ook de naam Hotel D.Juan. Dus misschien heeft de beroemde vrouwenverleider er wel helemaal niets mee te maken.