Het is nog een heel eind naar de Spaanse grens, maar vanochtend kwamen we er al even in de buurt. Bij het uitrijden van Limoges passeren we een beeldschone vrouw die rechtstreeks uit de opera Carmen zou kunnen zijn gestapt. Nee, het is Carmen zelf. Zwart haar, misschien met een roos erin (we reden toch iets te snel), een gouden halsketting (dat zagen we dan weer wel) en een rode jurk met een motief van bloemen. Ook daaraan twijfelen we achteraf, het kan ook een ander patroon zijn geweest. Al onze aandacht ging uit naar haar glimlach.
Spanje is nog een paar dagen verwijderd.
We rijden over drukke N-wegen en we klimmen en dalen over idyllische weggetjes van het type D en C. Weidse vergezichten en stille dorpjes. De Romaanse kerken worden waarschijnlijk steeds leger op de zondagochtenden, de kerkhoven ernaast almaar voller.
Tijdens de koffiestop klautert een moeilijk lopende, pijprokende, hoogbejaarde man het terras op. Met zijn stok wijst hij naar onze fietsen. Hij wist zich niet meer te herinneren wanneer hij Parijs-Brest-Parijs heeft gereden, maar dat hij deze non-stop monstertocht van 1200 kilometer ooit heeft volbracht maakt op ons meer dan genoeg indruk.
Vandaag bereiken we het 1.000 km punt even voordat we langs de prachtige oever van de Dordogne in Bergerac fietsen. We zijn op een derde van de reis en we tellen onze zegeningen.
Inmiddels is er natuurlijk voldoende lichamelijk ongemak.
Maarten rijdt met 2 broeken over elkaar, ik rij op een bedje van Paracetamol en Ad bestelde geen wijn bij de avondmaaltijd.
We lijden.
Pijn is genot
Aan mijn hoela, Jan Siebelink!